Je weet als zorgverlener als geen ander dat sterfgevallen er binnen je werk altijd zijn. En dat dit altijd een impactvolle levenservaring is voor de stervenden en diens naasten en voor jezelf als betrokkene.
Je wil als zorgverlener rondom het sterfbed zo goed mogelijk professionele ondersteuning geven.
En ben jij ook in staat de mentale en emotionele ondersteuning te geven aan de stervende en diens naasten in de laatste weken van iemands leven en direct daarna?
Kan jij deze zorg net zo krachtig uitdragen als het geven van goede fysieke zorg?
En twijfel je misschien of jou bijdrage dan wel professioneel genoeg blijft als de stervende of naasten bijvoorbeeld ervaringen deelt vanuit een verruimd bewustzijn? Waarbij je kan denken aan Levens Einde Ervaringen (LEE) en afterdeath communication, ook wel postmortale ervaringen genoemd.
Herken je dit?
Een zoon van een overleden mevrouw komt naar je toe en zegt ‘het is heel gek, ik dacht echt dat ik mijn moeder zojuist nog zag staan in de kamer.
Kan dat, of word ik nu gek? Hoe zit dat?’ Je weet niet goed hoe te antwoorden, want de antwoorden die je voor jezelf hebt passen niet meteen in je professionele werkhouding zoals je dat geleerd hebt.
Hoe ga je hiermee om, want je wil de zoon wel serieus nemen. Wat kan je wel en niet vertellen?
Je zit aan het bed van een stervende en wat wel vaker gebeurd. Er komt een andere uitdrukking op het gezicht. En ze grijpen bijvoorbeeld met de handen in de lucht en je weet dat je collega’s dit meer zien als onrust, angst, verwardheid.
Wetende dat fysieke oorzaken al zo goed als mogelijk zijn uitgesloten. En volgens protocol mag je bijvoorbeeld wat extra zonodig medicatie toedienen. Je twijfelt of dit het goede is.
Je kan zelfs wat weerstand voelen omdat je je afvraagt of je nu niet bijdraagt aan het onderdrukken van het natuurlijke stervensproces en hier wellicht sprake is van een Levens Einde Ervaring. Maar hoe kan je dit nagaan? Hoe ga je hiermee om?
Je hebt wellicht al wel eens gelezen of gehoord over Levens Einde Ervaringen (LEE) / Nabij de Dood ervaringen (NDE) (werd ook wel bijna dood ervaringen genoemd). Waarbij de persoon in een verruimd bewustzijn terecht komt en bijvoorbeeld wit licht of een bijna onuitspreekbare liefde kan ervaren en overleden dierbare waarneemt. Je bent er meer bewust van aan het raken dat er ‘ergens meer is tussen hemel en aarde’. Als een stervende signalen of helderheid geeft dat dit verruimde bewustzijn zich aandient kom je in de aanwezigheid van bijvoorbeeld familie rondom het sterfbed in twijfel terecht. Moet je er op ingaan? Hoe moet je dat doen? Wat doet dat met de stervende, de naasten, je collega’s. Hoe gaan ze je professionaliteit zien als je er serieus op ingaat? Je weet het niet, je voelt je er ongemakkelijk bij en daardoor doe je er veel minder mee dan je eigenlijk zou willen doen.
Een meneer buigt zich over het bed van zijn stervende vrouw en aait haar over haar wang en vraagt vervolgens aan jou, zou je haar nog een schoon nachthemd aan willen doen?
Zelf heb je het gevoel dat dit niet meer hoeft en dat je daarmee haar afscheid proces verstoort.
Maar je wil ook geen nee zeggen tegen zo’n invoelbare wens, zeker niet omdat je het lastig vind dit uit te leggen.
Het schuurt voor jezelf maar je hebt geen goede onderbouwing om het anders te doen.
Graag nodig ik je uit om nog meer in een krachtig vertrouwen te komen als zorgverlener om zo professioneel als mogelijk verdere mentale en emotionele ondersteuning te bieden aan de stervende en diens naasten rondom het sterfbed.
